salon doma kulture – 18:00 sati
promocija knjige dževada karahasana
Model u dramaturgiji na primjeru Krležina glembajevskog ciklusa
Promotori: Almir Bašović, Dragan Marković, Hasan Zahirović
Ova Knjiga Dževada Karahasana, uglednog i nagrađivanog bosanskohercegovačkog pisca, je doktorat obranjen 1986. godine u Zagrebu, a bavi se dubinskom analizom dramaturškog modela u kontekstu glembajevskog ciklusa Miroslava Krleže, ali i šire, kao promišljanje o književnoj teoriji i njenim granicama. Knjiga je nedavno doživjela drugo izdanje koje je prilagođeno današnjim potrebama svih onih koji se bave teatrom i historijom književnosti.
U knjizi se autor bavi vrlo ozbiljnim problemom, a to je pitanje modela, da li je model kao takav moguć i u zoni umjetničkog stvaranja. Knjiga je danas jednako aktuelna, možda čak po nekim aspektima i potrebnija nego tada kada je pisana. Uprkos činjenici što je autor bio sjajan poznavalac svih savremenih teorija vezanih i za književnosti i, konkretno, dramsku književnost, nije se libio da raspravlja sa jednim tipom mišljenja.
Njegov rad je više puta nagrađen, i to: Nagrada Veselin Masleša za knjigu godine (1981), Nagrada Željezare Sisak za roman godine (1989), Nagrada franjevačke provincije Bosna Srebrena za rad povodom obilježavanja 700 godina prisutnosti franjevaca u Bosni (1991), Nagrada Charles Veillon za najbolju knjigu eseja objavljenu tokom jedne godine u Evropi (1994), Nagrada Bruno Kreisky (1995), Nagrada za interkulturni dijalog Forli (1998), Knjižna nagrada sajma knjiga Leipzig za evropsko razumijevanje (2004), Nagrada za srednjoevropsku književnost Vilenica (2010), Medalja Heinrich Heine (2012), Goetheova medalja (2012), Nagrada 25. novembar (2016), Nagrada Franz Nabl (2018), Nagrada Jeanette Schocken (2019), Goetheova nagrada (2020).
Dževad Karahasan rođen je 1953. godine u Duvnu. Diplomirao je komparatistiku i teatrologiju na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, doktorirao tezom Dramaturski modeli u Glembajevskom ciklusu Miroslava Krleže. Uređivao je reviju Odjek i časopis Izraz u Sarajevu. Radio je kao dramaturg u teatrima u Zenici, Salzburgu i Sarajevu. Predavao je na univerzitetima u Sarajevu, Salzburgu, Göttingenu, Berlinu, Baselu, Grazu.
Objavio je: romane Istočni diwan, Šahrijarov prsten, Sara i Serafina, Noćno vijeće, Što pepeo priča; knjige pripovjedaka Kraljevske legende, Izvještaji iz tamnog vilajeta, Kuća za umorne; knjige eseja O jeziku i strahu, Dnevnik selidbe, Knjiga vrtova, Die Schatten der Städte; drame Kralju ipak ne sviđa se gluma, Misionari, Koncert ptica. Knjige su mu prevedene na dvadeset jezika.
Univerzitet u Baselu dodijelio mu je počasni doktorat. Bio je član Njemačke akademije za jezik i književnost. Za domaćeg člana Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine na prijedlog Odjeljenja umjetnosti izabran je 2008. godine. Godine 2012. izabran je za dopisnog člana Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine u Odjeljenje umjetnosti, a za redovnog 2018. Preminuo je 2023. godine.
dvorana doma kulture – 19:00
NARODNO POZORIŠTE SARAJEVO
Nenad Veličković: konačari
Režija: MARKO MISIRAČA
| Dramatizacija i dramaturgija: MIRZA SKENDERAGIĆ |
| Scenograf: GORČIN STOJANOVIĆ |
| Kostimografkinja: LEJLA HODŽIĆ |
| Autor muzike: IGOR MOTL |
| Saradnica za scenski pokret: AMILA TERZIMEHIĆ |
| Dizajn svjetla: MOAMER ŠAKOVIĆ |
| Audio dizajn: MIRZA SKENDERAGIĆ |
| Tonska obrada: SENAD ĆESKO, DŽENITA FAKIĆ |
| IGRAJU: |
| IZUDIN BAJROVIĆ |
| KAĆA DORIĆ |
| SANELA PEPELJAK |
| SARA SEKSAN |
| VEDRAN ĐEKIĆ |
| MERIMA LEPIĆ REDŽEPOVIĆ |
| EDHEM HUSIĆ |
| SEMIR KRIVIĆ |
| EMINA MUFTIĆ |
Riječ reditelja
Misao o scenskom uobličavanju „Konačara“, jednog od najdivnijih romana posvećenih ratu u Bosni i, posebno tragediji opsade Sarajeva, nosila me je gotovo jednu deceniju. Nakon brojnih pokušaja da se steknu uslovi za praizvedbu dramatizovane Veličkovićeve priče o neobičnoj, pitoresknoj grupi ljudi koja se zatekla u Muzeju grada Sarajeva, prvih dana rata u Bosni, s proljeća 1992., konačno smo se, a zapravo nekako najlogičnije i najsmislenije, „skrasili“ na sceni Narodnog pozorišta Sarajevo, uz podršku i pomoć Fondacije Friedrich Ebert Stiftung za BiH. Uz veliku zahvalnost upravi jedne i druge producentske kuće što su prepoznali važnost da se ovaj roman pretoči u pozorišnu predstavu, zahvaljujem se i svim saradnicima a posebno glumcima, koje je, svakog na svoj način, vrijeme u kome se radnja dešava obilježilo, te su, neminovno i vlastita iskustva utkali u ovu „scensku bajku“. Radeći ovu predstavu, poigravajući se formom scenskog dnevnika i radio drame, trudili smo se da sačuvamo toplinu i duhovitost koju nose Veličkovićevi karakteri, da zlo rata bude zapravo samo „okvir“ u kome se iskazuju raznorodne i složene ljudske sudbine. Ono što ovu ratnu priču posebno izdvaja, od mnogih drugih koje smo poslednjih decenija gledali na scenama, velikom i malom ekranu, jeste priča o nastojanju da se kroz čuvanje Muzeja koji baštini istoriju multikulturalnosti jednog grada i sredine, sačuva i istorija naroda koji su tu živjeli i žive, bogatstvo onoga što je Bosna bila i što bi, nadam se, ponovo mogla da bude. Roman je posvećen direktoru Muzeja Bajri Gecu, čovjeku koji se borio da, kada nesretna vremena prođu, duhovna i kulturna baština Bosne i Sarajeva ostanu za naredna pokoljenja za koja je, možda naivno, vjerovao da će biti spremna da ih prihvate i da im postanu zalog za budućnost. Činjenica da je ovaj roman prevođen na više jezika, doživio brojna izdanja u regionu, i da evo danas radimo i predstavu, daje mi nadu da će se klica onoga što su Bajro Gec i ostali junaci, taj plamen „vječne vatre“ prenijeti i do naših dana, do generacija koje dolaze i koje su, vjerujem, umorne od trodecenijskog gajenja mržnje protiv Drugog, na političkoj sceni Bosne i regiona.
Marko Misirača
